حسن صادقی با نگارش نامه‌ای از زندان رجائی‌شهر کرج ادعای درمان و اعزام زندانیان سیاسی به مراکز درمانی خارج از زندان توسط سخنگوی قوه قضائیه را بی‌اساس دانسته است.
وی در بخشی از این نامه با اشاره به عدم اعزام چند تن از هم‌بندی‌هایش به بیمارستان علیرغم وضعیت نامناسب سلامتی‌شان، می‌نویسد: “من هم با آثار بیماری‌های مختلفی که در نتیجه شکنجه (ضربات کابل به کف پا) در زندانهای این رژیم در دهه شصت بر چشمم به جا مانده است در معرض نابینایی قرار دارم اما رسیدگی پزشکی هیچ”.
متن کامل این نامه
بخشی از مصاحبه سخنگوی قوه قضاییه در روزنامه اطلاعات به تاریخ ۱ خردادماه ۹۸ منتشر شده بود را خواندم که طی آن اسماعیلی صحبت‌هایی در خصوص درمان کامل زندانیان سیاسی بیان کرده و تمامی اخبار موجود در مورد عدم درمان زندانیان سیاسی بیمار را، توطئه استکبار جهانی دانسته بود! شنیدن حرف‌هایی از این نمونه طی چهل سال گذشته برایمان مطلقا تازگی ندارد. قبل از اسماعیلی، حتی ظریف کار او را با انکار اصل وجود زندانی سیاسی در زندانهای جمهوری اسلامی راحت تر کرده بود! ولی در مقابل ادعاهای وی بنابر آنچه که در اطرافم در این بند سیاسی گوهردشت دارم می‌بینم و لمس می‌کنم،
آرش صادقی با وجود بیماری‌های مختلف از جمله سرطان درمانش بطور کامل متوقف شده. مجید اسدی با بیماری رماتیسم ستون فقرات، التهاب شبکیه چشم، زخم معده و اثنی عشر، دیسک کمر محروم از رسیدگی پزشکی است و سعید شیرزاد از انجام تنها یک فیزیوتراپی ساده برای تسکین عارضه کمر، محروم است و از بیماری کلیه رنج می‌برد. خود من هم با آثار بیماری‌های مختلفی که در نتیجه شکنجه (ضربات کابل به کف پا) در زندانهای این رژیم در دهه شصت بر چشمم به جا مانده است در معرض نابینایی قرار دارم اما رسیدگی پزشکی هیچ.
حال حرفم این است که برای صحت ادعاهای مطرح شده در این مورد خاص (بحث درمان کامل زندانیان سیاسی) اگر ترس و واهمه‌ای ندارید پس درهای این زندان را به روی جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران و پزشکان بدون مرز یا هر نهاد بین‌المللی دیگری باز کنید تا به عنوان شخصی ثالث و بی‌طرف میان ما و شما پس از ملاقات با ما در اینجا قضاوت کنند. ما پیشاپیش و همواره خواستار بازدید زندان‌ها توسط مجامع بین‌المللی بوده و هستیم و بار دیگر همین درخواست را بعنوان یک زندانی سیاسی برای بازدید از شرایط موجود در زندانهای ایران از جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام می‌کنم.
حسن صادقی / خرداد ۹۸ / زندان رجایی شهر کرج (گوهردشت)”.
لازم به ذکر است که پیشتر نیز محمدعلی (پیروز) منصوری، دیگر زندانی سیاسی محبوس در زندان رجائی شهر کرج طی نامه‌ای سرگشاده به این ادعاها واکنش نشان داده بود.
در ارتباط با نویسنده این نامه گفتنی است که حسن صادقی در سال ۶۰ و در سن ۱۶ سالگی بازداشت و پس از ۶ سال از زندان آزاد شد، وی در حین بازداشت مورد اشاره مورد ضرب و شتم “ضربات کابل و شلاق” قرار گرفته، شدت ضربات به حدی بوده که قسمتی از سر دچار فرورفتگی و بروز مشکلات جسمی شده است.
آقای صادقی مجددا در بهمن ماه ۹۱ به همراه همسرش فاطمه مثنی به دلیل برگزاری مراسم ترحیم برای پدر آقای صادقی که از مخالفان حکومت جمهوری اسلامی ایران بود، به صورت خانوادگی به همراه دو فرزند ۱۹ و ۱۰ ساله شان بازداشت و درب منزلشان نیز پلمب شد. دختر آنها پس از گذشت سه روز و پسرشان نیز پس از یک ماه و نیم بازداشت از زندان آزاد شدند.
حسن صادقی و خانم مثنی پس از گذشت یک سال بازداشت با قرار وثیقه تا زمان برگزاری دادگاه از زندان آزاد شدند و در نهایت شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ماشاالله احمدزاده برای هر یک از این زندانیان حکم ۱۵ سال حبس تعزیری و مصادره اموال شامل (شش دانگ مغازه و منزل) صادر کرد که این حکم در دادگاه تجدیدنظر نیز عینا تایید شد.
فاطمه مثنی در تاریخ ۸ مهرماه ۱۳۹۴ در منزل بازداشت شد و همسرش حسن صادقی نیز در تاریخ ۱۸ بهمن ماه همان سال زمانی که برای ملاقات با همسر خود به سالن ملاقات زندان اوین رفته بود، بازداشت و جهت تحمل حبس به زندانی رجایی شهر کرج منتقل شد.
حسن صادقی به دلیل تحمل شکنجه های اعمال شده در دوره‌های مختلف بازداشت و همینطور متاثر از شرایط بد زندان به بیماری های بسیاری از جمله آب سیاه چشم، شکستگی هر دو پاشنه پا، عفونت دستگاه گوارشی و زخم شدید معده مبتلا شده است. با این حال هم اکنون توسط مسئولین زندان بدون هیچ توضیحی از ادامه روند درمان و اعزام وی به مراکز درمانی جلوگیری می‌شود.
شایان ذکر است در اواخر سال گذشته حکم مصادره محل کسب فاطمه مثنی و حسن صادقی، زوج محبوس در زندانهای اوین و رجایی شهر کرج توسط ستاد اجرای فرمان امام اجرا شد.
نظرات
ارسال یک نظر